اشتباه تا این حد

به یکباره کنجکاویم را نسبت به دوستانم از دست داده ام. میتوانم هزاران دلیل را که میتواند این آدم ها را جذاب کند پیش چشم بیاورم. میتوانم به دفاع برخیزم و مدافعشان باشم. میتوانم زیباییشان را بازسازی کنم...

اما دل من سکوت پیشه کرده است

شبها، زمان آهسته و بدون زحمت میگذرد و من خسته از بازخواندن دائمی فکرم به نظم، بی آنکه متوجه شده باشم به صبح میرسم...

علی رغم انزجارم از رنج، رنج یک واقعیت است.

من بی اعتماد به نفس نمیتونم زندگی کنم و همین هم منو در برابر بعضی آدمها ضعیف میکنه.

من طراح رقص هستم

و خوشبختم

خوشبخت کسی است که تمایل طبیعی اش را پی میگیرد.

دیگران میگن من خیلی فعالم

.

.

کم کم به جایی میرسیم که هیچ وابستگی به هرآنچه دیگران می اندیشند نخواهیم داشت.

تا همین چند روز پیش فکر میکردم که باید تسلی خاطر باشم. دقیق تر بگویم چون هم آرام بودم و هم تحصیلکرده میبایست آدم مهربانی باشم.

ریشه های این اندیشه که هنوز جرئت ندارم تعصبش بنامم بسیار عمیق بود چرا که همچنان باقیست.

امتحان میکنم...

چن روز اون آدم نفهمی میشم که از بقیه گلایه میکنه

و

بقیه باید مواظب باشن تا خانم ناراحت نشه

(آدم باید یه جورایی باهوش باشه که بتونه حرفهاشو خونسرد و رک و راست بگه)

در بدترین حالت

پشیمون میشم و برمیگردم سر جای اولم.